Przesunięcie granicy wykopu w kierunku Zamku poskutkowało odkryciem muru gotyckiego o układzie równoległym względem ściany zamkowej. Mur ten jest najpewniej przedłużeniem muru, który otacza od wschodu i północy Zamek. Dziewiętnastowieczna przebudowa murów miejskich spowodowała zamknięcie starej fosy murem, który obecnie przebiega po linii wschód-zachód, pomiędzy wieżą a budynkiem plebanii. Fosa, której funkcja stała się zbędna została w dużej mierze wtedy zasypana, lecz korona starszego muru nadal manifestowała się na powierzchni i jest jeszcze widoczna na zdjęciu z pierwszej połowy XX wieku. Fotografia ta pokazuje, że mur był wykorzystany jako fundament niewielkiego budynku rozebranego po 1945 roku. Mur został całkowicie zasypany dopiero po drugiej wojnie światowej.
Na obszarze pomiędzy murem, a ścianą zamku uchwycone zostały nienaruszone poziomy użytkowe, które wstępnie można datować na około XVI-XVII wiek. Wyznacznikiem chronologii są tu fragmenty naczyń ceramicznych oraz kafle. Natrafiono także na warstwę gruzu, którą można wiązać ze zniszczeniem zamku w 1520 roku. W warstwie tej natrafiono na dwa groty bełtów.
Oprac.: Rafał Solecki